مجتبی محمدی، در گفت و گو با اگنا، گفت: این موارد نشان می دهد که دولت به وظایف حاکمیتی خود درست عمل نکرده است و مرغداران حق دارند از دولت طلبکار باشند.
این کارشناس صنعت مرغداری با اشاره به این موارد، بازار مرغ را در کشور پرریسک دانست و افزود: به دلیل رشد نا متناسب این صنعت است، بازار عرضه و تقاضا نیز بهم ریخته و افزون بر آن بازارهای بین المللی را نیز از دست می دهیم.
محمدی ادامه داد: طبق آمارهای منتشر شده، سرانه مصرف مرغ در کشور حدود ۱۹ تا ۲۲ کیلوگرم است و اگر ۲۲ کیلوگرم را هم در نظر بگیریم با یک ضرب و تقسیم ساده، میزان مصرف داخلی مشخص می شود و می توان به راحتی تعادل بین عرضه و تقاضا برقرار کرد.
وی اظهار کرد: در صنعت مرغ مادر تعداد پروانه‌های صادر شده ۲۰ میلیون جوجه ریزی در سال است. درصورتی که اگر ما به عدد ۱۲ میلیون قطعه در سال برسیم تقریبا تمام واحدهای مرغ مادر در نقطه سر به سر یا به ضرر، باید جوجه‌های شان را بفروشند.
محمدی گفت: با این تفاسیر ماهیانه یک میلیون قطعه جوجه ریزی مادر، باید انجام شود و شاهد این مدعا هم برنامه های معاونت بهبود تولیدات دام وزارت جهاد کشاورزی است که ماهیانه۸۵۰ هزار مجوز جوجه ریزی صادر می کند و اگر به یک میلیون برسد، عملا باید ۵۰ درصد از واحدهای دارای پروانه بهره برداری را خالی بگذاریم تا بازار تنظیم شود.
عضو هیات مدیره انجمن صنفی کارخانه‌های جوجه کشی استان مازندران، تصریح کرد: این یعنی فاجعه، یعنی ۵۰ درصد از سرمایه‌گذاری های ثابت در این بخش معطل مانده و بدتر اینکه بخش عمده این سرمایه برای بانک‌هاست. در نتیجه سرمایه‌‌ای که برای تولید سرمایه‌گذاری شده، یک عده بدهکار بانکی و بیکار ایجاد کرده است.
وی راهکارهای برون رفت از این مشکلات را بیان و اظهار کرد: به باور بسیاری از کارشناسان ما دو راه بیشتر نداریم، نخست اینکه آنقدر پیش برویم تا بازار خودش را تنظیم کند و شرکت‌ها یکی پس از دیگری ورشکسته شوند. از طریق سیستم بدهی بانکی نیز پرداخت خواهد شد.
محمدی راه دوم را تجمیع‌ واحدها دانست و افزود: با تشکیل زنجیره واقعی تولید و تجمیع واحدهای تولید در این زنجیره ها می توان چالش کنونی را پشت سر گذاشت البته اگر زنجیره تولید به معنای واقعی و نه روی کاغذ که اکنون در کشور وجود دارد، تشکیل و ساماندهی شود.
وی با اشاره به موانع صادراتی در صنعت طیور کشور، اظهار کرد: تولید ما به علت وجود واسطه‌های مختلف و منفعت اندیشی هر حلقه از زنجیره تولید غیر اقتصادی است و تا زمانی که زنجیره ها و تشکل های واقعی تولید شکل نگیرند این روند ادامه خواهد داشت.