طبق دستورالعمل در راستای اجرای ماده ۲ قانون افزایش بهره‌وری و مواد ۲۱ و ۲۶ دستورالعمل اجرایی ماده ۵ قانون نظام جامع دامپروری کشور به نظام مهندسی کشاورزی و منابع طبیعی ابلاغ شد ، قرار شده بود همه واحد های پرورش دام و طیور تولید کنندگان انواع گوشت قرمز و سفید و همچنین تولیدکنندگان خوراک دام و طیور مؤظف باشند با توجه به نوع و درجه پرورش دام و طیور حداقل یک مسئول فنی با مدرک حداقل کارشناسی مهندسی علوم دامی را که از سوی سازمان نظام مهندسی کشاورزی در هر استان معرفی شده‌اند استخدام شوند.

در این خصوص فرآیندهای مربوط به صدور یا تمدید فعالیت‌های واحدهای پرورش دام و طیور به سازمان نظام مهندسی کشاورزی واگذار شده و هدف از این کار نیز سازماندهی و به کارگیری فارغ‌التحصیلان رشته های علوم دامی در واحدهای پرورش و تولید بود که در واحد اول قرار بود ۲۰ هزارنفر از فارغ التحصیلان در واحد های دامی مشغول به کار شوند تا فرآیند محصولات پروتئینی مهندسی سازی شود.

در این راستا بخشی از این اهداف محقق شد و چالش ایجاد شده این بود که بخش نظام مهندسی هیچگونه اقدام عملی در زمینه آموزش و رفع کاهش هزینه برای تشکیل کلاس‌های تخصصی مثمرثمر انجام نداد و کارفرمایان بعلت بی تجربه بودن کارشناسان تازه فارغ التحصیل در مزارع و کارخانجات به عنوان مسئول فنی خودداری نمودند و همچنین کارشناسانی که در زمینه مشغول فعالیت هستند با معضل بحث حقوق کم کارشناسی مواجه هستند که هیچ یک از ارگانی یا صنفی وجود ندارد که در این زمینه پشتیبان این قشر زحمت کش باشد.

حال این انگیزه در این کارشناسان چگونه محقق شود در حالی که تولیدات محصولات غذایی باید رشد سالانه بیش از ۴% داشته باشد و این افزایش نتیجه گیری جزاز علم و تکنولوژی های نوین و انجام تحقیقات با توجه به محدودیت های منابع در هر کشور صورت می گیرد. صنعت دامپروری به عنوان یکی از اصلی ترین بخش های تولید مواد پروتئینی و لبنی اهمیت بسزایی در تغذیه انسان دارد و علاوه بر تامین مواد غذایی این صنعت نقش مهمی در اشتغال و ایجاد فرصت های جدید شغلی دارد. تعیین اولویتهای تحقیقاتی روشی است که در آن ابتدا باید مشکلات را مورد شناسایی قرار داده و از آنها مهمترین را انتخاب نمود.

همه ما خوب می دانیم که ایران در زمینه صنعت دام و طیور در اکثر تولیدات و فرآورده های دام و طیور نظیر مرغ و گوشت، تخم مرغ و عسل و … جزء ۱۰ کشور جهان دارای رتبه می باشد.

آیا این همه افتخارات که در این صنعت که بعد از صنعت نفت جزو دومین صنعت بزرگ کشور محسوب می شود بدون کارشناسی کارشناسان و محققان زحمت کش و این عزیزان سخت کوش به این رتبه دست پیدا کرده اند حال این نکته را نیز باید متذکر شد که در حال حاضر دانش آموختگان در این صنعت در دانشگاه ها سال به سال کمتر می شوند و این نکته بسیار امر مهمی می باشد که دولتمردان از این نظر غافل و توجه خاصی به این امر ننموده اند.

آیا این کارشناسان رشته دامپروری نباید با این همه افتخارات به جامعه شناخته شوند و جایگاه اصلی که شان و منزلت آنهاست به جامعه معرفی شوند. آیا کسی نباید در این جامعه به درد این کارشناسان برسد. آیا این عزیزان چون در واحدهای خصوصی مشغول به کار هستند و با انواع بیماری های مشترک بین انسان و دام و ضدعفونی ها و گرد و غبار ها و استرس های کاری که اکثراً دوام کار در این واحدها را که بعضی از آنها قبل از سن بازنشستگی را ندارند ، برسند .

آیا جز این نیست که علاقه کار باعث شود که در این رشته به تحصیل بپردازند. آیا این عزیزان به اشتباه به این رشته گرایش پیدا کردند و پشت میز نشین نشدند و بابت این تاوان این همه مشکلات را به جان بخرند.

آیا وقت آن نرسیده است که دولت نگاه عمیق تری در رفع این همه مشکلات کارشناسان قدم موثری بردارد تا انگیزه این عزیزان در پیشبرد اهداف و بهبود عملکرد تولیدات با مدیریت کارشناسانه در کسب رتبه های بالاتر به سرانجام رسد .
امید است این کار با همت والای مسئولین و کارشناسان با تجربه این حرفه به نتیجه مثمر ثمر برسد.

با آرزوی توفیق
دکتر حسین قدمی